สายลมที่พัด ฝนที่ร่วงโรยลงมา
เป็นเวลาที่ความเหงาใจ ทำให้คิดทบทวนเรื่องราว

นานเท่าไรแล้ว ที่รู้สึกเป็นเพียงเงา
ทั้งที่เรายืนอยู่ใกล้กัน แต่เธอนั้น มองไม่เห็น

ยัง ฉันยังไม่ไปไหน เพราะว่ายังไม่ยอมแน่ใจ
ว่าเธอหมดรักกันจริงหรือเปล่า
แค่บางที ที่เธอดีกับฉัน
ฉัันก็แปลว่าเรายังรักกัน ทั้งที่รู้ว่ามันเปลี่ยนไป

เธอกอดฉันไว้ เธอเก็บฉันไว้ รึฉันเองที่ไม่ยอมไป
คิดเองทั้งนั้น ว่าเธอยังไม่ปล่อยให้ฉันไป
มันจบไปแล้ว มันเจ็บไปแล้ว แต่ที่ทุกข์ ทุกวันนี้เพราะใคร
อาจเป็นเพราะฉัน ยังอยากให้เรารักกันตลอดไป

ยัง ฉันยังไม่ไปไหน เพราะว่ายังไม่ยอมแน่ใจ
ว่าเธอหมดรักกันจริงหรือเปล่า
แค่บางที ที่เธอดีกับฉัน
ฉัันก็แปลว่าเรายังรักกัน ทั้งที่รู้ว่ามันเปลี่ยนไป

เธอกอดฉันไว้ เธอเก็บฉันไว้ รึฉันเองที่ไม่ยอมไป
คิดเองทั้งนั้น ว่าเธอยังไม่ปล่อยให้ฉันไป
มันจบไปแล้ว มันเจ็บไปแล้ว แต่ที่ทุกข์ ทุกวันนี้เพราะใคร
อาจเป็นเพราะฉัน ยังอยากให้เรารักกันตลอดไป

กลัวฉันกลัวเกินกว่าจะตัดใจจากเธอ
ต้องป้องกันความเจ็บ ด้วยใจที่มีหวัง
แต่ดูเหมือนความกลัว กลับทำร้ายตัวเรา อยู่ทุกวัน

เธอกอดฉันไว้ เธอเก็บฉันไว้ รึฉันเองที่ไม่ยอมไป
คิดเองทั้งนั้น ว่าเธอยังไม่ปล่อยให้ฉันไป
มันจบไปแล้ว มันเจ็บไปแล้ว แต่ที่ทุกข์ ทุกวันนี้เพราะใคร
อาจเป็นเพราะฉัน ยังอยากให้เรารักกันตลอดไป